Οι χοίροι προσαρμόζονται σχετικά εύκολα στις αλλαγές του περιβάλλοντος, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για την επιβίωσή τους. Αλλά για τις χοιρομητέρες αυτή η προσαρμογή έχει κόστος που αφορά την παραγωγικότητα και τη μακροζωία της χοιρομητέρας. Τα περισσότερα ζώα μπορούν να αποβάλλουν θερμότητα προς το περιβάλλον με την εφίδρωση και το λαχάνιασμα που είναι τα δύο πιο σημαντικά εργαλεία για τη διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος.
Ωστόσο, οι χοίροι δεν ιδρώνουν και έχουν σχετικά μικρούς πνεύμονες. Λόγω αυτών των φυσιολογικών περιορισμών και του υποδορίου λίπους που έχουν, είναι επιρρεπείς σε θερμική καταπόνηση. Στις ΗΠΑ, η ετήσια μείωση στην παραγωγικότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις αυξημένες θερμοκρασίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Ωστόσο, τα δεδομένα της παραγωγής δείχνουν ότι η απώλεια παραγωγικότητας εκτείνεται από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο για τους αναπτυσσόμενους και παχυνόμενους χοίρους και από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο για τις μονάδες χοιρομητέρων. Το καθαρό αποτέλεσμα; Για περίπου 40 τοις εκατό του χρόνου, η παραγωγικότητα της μονάδας είναι σε κίνδυνο. Επιπρόσθετα, οι σημερινοί σύγχρονοι γονότυποι των χοίρων παράγουν σημαντικά περισσότερη θερμότητα από ό, τι οι πρόγονοί τους.
